Marathi Kavita On Love : मराठी मातीतील प्रेम युगुलांसाठी आम्ही आज या ब्लॉग मध्ये 50+ Marathi Prem Kavita / Marathi Kavita On Love हे अप्रतिम असा प्रेमावरती आधारित कवितांच गाठोड तुम्हाला अर्पण करणार आहोत. ते तुम्हा मराठी साहित्य प्रेमीना नक्कीच आवडेलहि आशा व्यक्त करतो.
मराठी प्रेम कविता | Marathi Kavita On Love
हळूहळू कळी जशी उमलत जाते,
तसेच काहीसे असते खुलणारे नाते,
उलघडणाऱ्या सुंदर नाजूक पाकळ्या,
बोलू लागतील थेट मन मोकळ्या…!
दरवळेल प्रीत खुलण्यास वेळ द्यावा
ओढ लावेल प्रेमगंध साठवून घ्यावा
सुवास विश्वासाचा गहिरा होत जातो
कळीला फुलाचा सुरेख आकार येतो
वाऱ्यावरती डुले रंगीत जीवन होई
स्वप्नवत सारे वर सुखाची निळाई
शतजन्मीची ओळख ऐसा भास आहे
त्याच्या सोबतीचा प्रत्येकक्षण खास आहे
उगा का कोणात कोणी एकजीव होते
खमंग होई नात्यात प्रित मिळूनी येते
बोलण्या वागण्यात दोघा बंध वगैरे
कैसा अश्या समाधानापुढे फोल होतो पैसा
अनोख्या मैत्रिची खरी व्याख्या कळते
भटक्या जीवाला हक्काची सोबत मिळते
हसणे रडणे चिडणे परीक्षेत सारे होते
कडाक्याचे उन्ह कधी थंड झुळूक येते
लग्नगाठ साधना अन प्रेम अभ्यास आहे
शतजन्मीची ओळख ऐसा भास आहे
अग तसे सखे कवितेशी माझे वैर नाही
शब्दांच्या प्रेमात पडता काही खैर नाही
मन हळवे होत जाते माणूस विचारी होतो
कल्पना शिजत जाती आपण आचारी होतो
कवितेची तलब येता कुठेतरी लिहू पाहातो,
तहानलेला माणूस जसा पाणी पिऊ पाहातो
कविता अन कवीचे जगच वेगळे असते
गुदगुल्या इथे कवीला तिथे कविता हसते
शब्दांची नशा करण्यात काही गैर नाही
अग तसे सखे कवितेशी माझे वैर नाही
शांत होते मन सुखाने मोहरून जाते
तुझ्यासवे असणेच किती गारवा देते
सातीजन्म तूच हवा माझे ठरले आहे
मनोमन मी तुला कधीच वरले आहे
जादूगरी तुझी मी लहान होऊन जाते
तू थंडगार पाणी मी तहान होऊन जाते
इतके कसे देखणे कोणी गोड हसताना
रमून जाते सत्य आज स्वप्न भासताना
मिठीची मफलर प्रेमाची शाल होते
तुझ्यासवे असणेच किती गारवा देते
शब्द सुचत जाती असेच कारण आहे
साथजन्म हे हृदय तुजपाशी तारण आहे
हो आहे वेडी मी माझे प्रेम वेडे आहे
तुजसाठी लिहावे ना तितके थोडे आहे
रागावर हक्क माझा प्रेमही माझे आहे
मनातूनी कागदावर इतके ताजे आहे
डोळ्यांना चिंब करी प्रेमाचे धोरण आहे,
साथजन्म हे हृदय तुजपाशी तारण आहे
Marathi Kavita On Love
तसे तुझ्याकडे काही मागावे लागत नाही
तू असाच हसत रहा मी और मागत नाही
खोल खळीच्या डोहात मनसोक्त भिजते
रोज नव्याने नकळत मनात प्रेम रुजते
बोलके तुझे डोळे सारे सांगून जातात,
मला दूर विचारांच्या पल्ल्याआड नेतात
तिथे रेशमी स्वप्नांची गुंफण करत जाते,
बघता बघता त्याची सुरेख नक्षी होते
कसले कमाल असते असे उलघडत जाणे,
शब्दात सूर मिळे अन बहरे जीवन गाणे
वेळ कमी पडतो भेटीत मन भागत नाही,
तू असाच हसत रहा मी और मागत नाही
मला मोहराया सांगा कारण हवे कशाला?
त्याच्यासारखा वसंत आता आहे चहूदिशेला
मलाच मी आताशा आणिक खुलून दिसते
एकटीच गुणगुणते अन एकट्यात हसते
अहा ! गारगार ही वेडी प्रीत झुळूक आहे
पिसासारखे मन त्यावर हलके होऊन वाहे
ओळखू लागले शब्द नी प्रेमाच्या भाषेला
त्याच्यासारखा वसंत आता आहे चहूदिशेला
इथे मोकळे आभाळ प्रेमाचा गारवा वसतो,
मांगल्याची किरणे येती चांदणीसवे चंद्रही हसतो
श्वेत सुमन माळता नाथ तुमची पत्नी खुलून येते,
शिव भाळता शक्तीवर सतीची पार्वती होते
वात्सल्याचे स्वर्गसुख हे माता म्हणती शिवगण,
मातृत्वाचे अमृत दिधले गणेश कार्तिक सारेजण
स्वामी तुमच्या कवेत आता माझे सारे विश्व व्यापले,
कैलासा सम सुख कुठे इतके देखणे घर आपुले
चहूकडे मधुर धून बासरी ऐकू येते,
मन मोरपीस होई गोकुळा घेऊन जाते
फुलासम दरवळणारा गंध प्रेम आहे,
जागोजागी भासे मनमोहन शाम आहे
डोळ्यांची घागर भरे त्याला पाहताना,
पाश हवेसे मजला नजर कैद राहताना
गुंजती बोल त्याचे नभी निळाई दाटे,
स्नान करी यमुनेत तिचाही हेवा वाटे
कृष्ण प्रेम ऐसे नटखट खोड्या काढी,
मोहून टाकतो कान्हा लावे लाडी गोडी
सावळ्यात रंगून सखये मी सावळी होते,
चहूकडे मधुर धून बासरी ऐकू येते
कैक आठवांना वेचीत मग जावे,
मनाच्या पदराखाली जपूनी ठेवावे
हिरमुसल्या हृदया फुंकर मारावी,
कोवळ्या भावनांची मशागत करावी
आनंद ओलावा डोळ्यातून येईल,
हास्य ओठी मन सुखावून जाईल
आंबट गोड तिखट सारे क्षण येतील,
उन्हाचा तडाखा कधी हिवाळा देतील
अश्या प्रवासातले पाखरू मग व्हावे,
कैक आठवांना वेचीत मग जावे
प्रीत तळे साचत होते
प्रत्येक क्षण वेचत होते
आवडीचे गीत तू माझे
धुंद होऊनी नाचत होते
स्पंदने सारी साथ देई
अधीर भावना निनाद होई
छुम छुम वाजे हृदय माझे
मन सुखाची गिरकी घेई
Marathi Kavita On Love
तू आलीस ते बरे झाले
जणू स्वप्न खरे झाले
हात धरलास माझा
या कोळशाचे हिरे झाले
आता उठून दिसतो
बघ मनापासून हसतो
बघ काय जादू केलीस
असा मी आनंदी असतो बघ
जैजुरीला न्यायाचे आहे
तुला उचलून घ्यायचे आहे
आणि काय हवे मला
आजन्म प्रेम द्यायचे आहे
नकळत एखादा कैसा सुगंध देऊन जातो
मंद मंद दरवळे माणूस पारिजात होतो
मोहक त्या प्रवासातले क्षण वेचून घ्यावे
अत्तराच्या कुपीत अलगद जपून ते ठेवावे
गंधाळून सोबतीने भिजणे खूप सुंदर असते
अशा सुवासिक फुलांचे मन मंदिर असते
Marathi Prem Kavita
मन
मनाला दुःख होता
डोळ्यांना त्रास भारी
कोण सांगेल भाबड्या
जगाची रीत न्यारी
अन वेड्याला त्यात
व्यवहार जमत नाही
मृगजळी हट्ट करे
सत्यात रमत नाही
मग ओरडावे लागते
तेव्हा ते शांत होते
दिवसाच्या स्वप्नातून
खडबडून जाग येते
वरवरली ही भूक नाही
लिखाणा सारखे सुख नाही
शब्दालंकारे नटतो कागद
ऐसे देखणे रूप नाही
भावनांना पाझर फुटतो
कल्पनेचा खजिना लुटतो
मनकवडा असतो लेखक
कवितेचे जग थाटतो
कित्येक मने मोहून जाती
कित्येक डोळे भरून येती
टाळ्यांच्या गजरात
आणिक सुंदरतेची दाद देती
गालावरी ओघळले थेंब पावसाचे
शहारुनी गेले हळुवार मन माझे
चिंबचिंब केस अन् लट सावरताना
साडीचा भिजलेला पदर आवरताना
पळत गेले त्याच्या मिठीच्या आडोश्याला
उधाण आले मग वेड्या पावसाला
पांघरूण घ्यावे ऐसे ऊबदार वाटले
भानावरी येता त्याला हलकेच लोटले
नजर चोरली अन् हळूच हसले गाली
आज प्रेमाची भलतीच सर आली
“ती झोपेत हसते”
तो म्हणतो
हिरव्या कंच नऊवारीत सुंदर सजले होते
सनई चौघडे दारी मनी काहुर माजले होते
अक्षदांच्या सरित सप्तरंगी भिजले होते
हाती हात दोघांचे कोवळे बंध रुजले होते
गाली हळूवार हसता दचकून जाग आली
खांद्यावर डोके त्याच्या मी गाढ निजले होते
ती – असं का बघतोस माझ्याकडे ?
तो –
रेशमात गुंतणे माझे
तुझ्या लटांशी खेळताना
गंधाळतो जीव आणिक
चाफ्याचे फुल माळताना
नव्याने प्रेमात पडतो
रोज तुझ्यावर भाळताना
सुखाचा अर्थ कळतो
असे तुला निहाळताना
चातका सारखी वाट पाही तुला स्मरताना
तू येण्याचा सोहळा मनी साजरा करताना
स्वप्नांच्या अंगणी किती स्वप्न सजलेली
बाळाची चाहूल आपल्या पालवी रुजलेली
ठोके चुकले काळजाचे काय भयंकर झाले
निष्प्राण माझ्या भावनांचे सारे रंग उडाले
एकटीला टाकून कायमचा दूर गेलास
कर्तव्याच्या परीक्षेत थोर हुतात्मा झालास
मोडकळले घर आता कशी सावरू मी?
तुझ्या शिवाय संसार कशी आवरू मी?
निष्पाप त्या बाळाला कसे सामोरे जाऊ?
हिरावलेला बाबा आता कसा आणून देऊ?
डोळे उघड उत्तर द्यावच लागेल तुला
परत ये ना राजा हवा आहेस रे मला
सारे कसे फिके फिके धुके पसरले
विरून गेले धागे अन् नाती विसरले
आत्या नजर चोरे हाक देत नाही
मोठे काका हक्काने धाक देत नाही
पैश्याचे नात्यांपुढे इतके मोल असते?
वाफ होई भावनांची इतके खोल असते?
हतबल आम्ही मोठ्यांपुढे सारे घडताना
आपल्याच घराचे असे तुकडे पडताना
कळते झालो आता हिच चूक झाली
विचारात आज भावंडे भावुक झाली
तुझे केस चिंब भिजलेले
शिंपड माझ्या गालावरती
मन मोहून जाते सखये
रेंगाळतो अवती भवती
तन मंद मंद दरवळे
उटण्याचा सुगंध येतो
नको नको म्हणताना
मी घट्ट मिठीत घेतो
तुझ्या मानेवरचा तीळ
भलताच खुणावतो
बांगड्यांचा खणखणाट
प्रेमाचा निनाद होतो
ओठांची जुगलबंदी
श्वासांची आणीबाणी
लाजून म्हणतेस मग
” सोडा, पाहिल ना कुणी “
Marathi Kavita On Love
तुझ्याकडे वेळ मागणे स्वार्थ आहे का?
तुझे वरवरचे टाळणे सार्थ आहे का?
माझ्याही मनाची बघ घालमेल होते
प्रेमाची वीण मग अलगद सैल होते
नकळत आपला माणूस दूर होत जातो
भावना साचे मनी अन् भरती पूर येतो
तू प्रेमाने बोलावे इतकीच अपेक्षा असते
तुझे दोन शब्द जग आनंदी भासते
तुझ्या सोबतीची भूक कशी भागवू मी ?
जीव आहे ना तुझ्यावर कशी रागवू मी?
वाट पाही मन वेडे दुखावले जाते
क्षणोक्षणी तुझे भास तुझी आठवण येते
तुझ्या मिठीत दरवळून गेलो
गंधाळलेला मोगरा झालो
लाजऱ्या सरींचा स्पर्श खुळा
नजर डोहात खोल बुडालो
रेशमाची हुळहुळ सावरताना
तुझ्या बटिंना आवरताना
हळुवार फुंकर घालत होतो
गुलाबी हवेत वावरताना
वाराही भलताच छेडत होता
हृदयाचा ठोका वाढत होता
श्वासात श्वासांची गुंफण ऐसी
ओठांचा किनारा जोडत होता
पापण्यांनी लाजून होकार दिला
उंच झुले स्पंदनांचा झुला
उबदार प्रेम ओसांडताना
प्रीतीला अबोल बहर आला
डोळे बंद करता पैजणांचा निनाद घुमतो
आसवे हसती गाली आठवात मी रमतो
येऊनी मिठीत घ्यावे मज सारखे वाटते
व्याकुळ होतो सखये मनी आभाळ दाटते
असे मेघ दाटता वृंदावनी बरसात होते
भावनांचा स्पर्श ओला तुला भिजवून जाते
रडू नको तू राधे हा कृष्ण तुझाच आहे
विरह रस प्रीतीचा राधे दुजाच आहे
बासरीच्या सुरात अलगद लाजणेही सुंदर होते
मनी केशव वसले की मनाचेही मंदिर होते
माधवाचे रूप निराळे सागरासम गहिरे डोळे
हलके कुरळे केस काळे स्मरता तयास
ओठी नीलकमल खुलून येते बासरीच्या सुरात
अलगद लाजणेही सुंदर होते मनी
केशव वसले की मनाचेही मंदिर होते
हात पकडूनी मज चेडतो वाट रोखतो
खोड काढतो घागर फोडे फार द्वाड तो
यशोधेस सावळ्याची गोड तक्रार जाते
बासरीच्या सुरात अलगद लाजणेही सुंदर होते
मनी केशव वसले की मनाचेही मंदिर होते
बाळ होऊनी जवळी येतो लाडे लाडे मिठीत घेतो
अन् मांडीवर झोपी जातो लाघवी रूप मनोहर प्रेम निळाई दाटे
बासरीच्या सुरात अलगद लाजणेही सुंदर होते
मनी केशव वसले की मनाचेही मंदिर होते
थांब राधे पळतेस कुठे
रंगात रंगून जाऊ
बासरीच्या सुरात धुंद
दोघे दंगून जाऊ
यमुनाही बोलावी
आज चिंबचिंब न्हाऊ
हातात हात फेर धरू
आनंदी नाचू गाऊ
नजर चोरूनी अशी
सखये दूर नको
राहू तुझ्या गाली
माझी निळाई चढताना पाहू
थांब राधे पळतेस कुठे
रंगात रंगून जाऊ
बासरीच्या सुरात धुंद
दोघे दंगून जाऊ
असा कसा कृष्ण माझा दूर निघून गेला ?
इंद्रधनू बेरंगी अन् वारा अबोल झाला
बासरीच्या आठवात कशी रे रमून राहू ?
परत येशील ना ? किती काळ वाट पाहू ?
यमुनेच्या तीरी मज तुझाच भास होतो
डोळ्यातून अश्रू दबक्या पावलांनी येतो
विचारांचे झोके घेत हल्ली शून्यात असते
मोरपीस काटेरी हृदयी कवटाळून बसते
कर्तव्याच्या पारड्यात कान्हा प्रेम झुकून गेले
मथुरेस बहर आला रे वृंदावन सुकून गेले
अत्तराच्या कुपीत ती फुलराणी नाहुन गेली
खबर पसरली प्रेमाची बागेत चर्चा झाली
पंख मखमली त्याचे नयन मोहक ज्योती
चहूकडे नजर त्याची तिलाच शोधत होती
पाहताच तिला तो अलगद हसला गाली
तिनेही पाहिले दुरुन नजरा नजर झाली
मग भरारी घेऊन तो तिजपाशी आला
हात धरला तिचा ‘ मी आलो ग’ म्हणाला
लाजून पाकळी मिटून मिठीत त्याच्या आली
अत्तराच्या कुपीत ती फुलराणी नाहुन गेली.
सारेकाही विसरून जावे कामात रमून गेले
एकटे राहणे हळुहळू मलाही जमून गेले
आसवांसवे झोपेला मी कवटाळून घेते
आईसारखी तीही मजला कुशीत घेते
विचारांची वादळे गरगर फिरत राही
आजकाल स्वप्ने सुद्धा मुक्काम करत नाही
कोणास काय सांगावे म्हणून हसत असते
जबाबदारी मोठेपण आता जवळून दिसते
रंगीत स्वप्ने येती सखये रात्र जागताना
आठवांच्या तरंगात मी तुला पाहताना
काळोख्या विचारात मग टिपूर चांदणे
दिसते तुझी बडबड आभासी
मन हे वेडे हसते भान विसरतो
एकटक मी तुला स्मरताना
रंगीत स्वप्ने येती सखये रात्र जागताना
आठवांच्या तरंगात मी तुला पाहताना
तुझे बोलके डोळे एकटक वाचत बसतो
पुन्हा पुन्हा गुंततो पुन्हा पुन्हा मी फसतो
काजव्यांचे जग भासे तुजसवे वाहताना
रंगीत स्वप्ने येती सखये रात्र जागताना
आठवांच्या तरंगात मी तुला पाहताना
हलके हलके थंड वारा तुझीच चाहूल देतो
तुझ्यासारखा छेडत कानी फुंकर घालून जातो
झोपी जातो देवाकडे तुला मागताना
रंगीत स्वप्ने येती सखये रात्र जागताना
आठवांच्या तरंगात मी तुला पाहताना
अल्लड मी वाऱ्यासवे चारी दिशांना वाहुदे
लाटांवरले तरंग वेचीत स्वप्न सागरी जाऊदे
दिसेल किनारा मजला हक्काची कुस देईल
प्रत्येक पाऊल माझे मज तळहाती घेईल
निजेन मिठीत त्याच्या चांदण्या मोजित
मग दाटून येईल गारवा आभाळी धुक्याचे ढग
हवेहवेसे बेट वाटे पाऊले रोवून घेई
भरधाव नाव आता किनाऱ्यापाशी शांत होई
संसार रुक्मिणीचा अन् मी सखी झाले
भक्ती पर प्रेम माझे चरणी अर्पण केले
पूर्वी सारखी आता तो फिरकी घेत नाही
रास नाही आता मी गिरकी घेत नाही
दहीपोह्याचा काला अजूनही तो खातो
आठवात माझ्या दाद रुक्मिणीस देतो
तो आनंदी आहे अशी आशा मी करते
स्मरणात रोज त्याच्या अजूनही घागर भरते
एक दिवस अचानक भेट तयांची होते
नकळत अलगत हळूहळू मन गुंतते जोडले जाते
खळखळणारे हास्य तिचे तो स्मित हास्य करतो
अवखळ अल्लड ती तो हात तिचा धरतो
न थांबणारी बडबड तिची तो आवडीने ऐकून घेतो
लाडेलाडे कधी रागे थोडे तो साथ तिची देतो
प्रेम कळू लागते साताजन्माची मैत्री होते
श्रीं ची इच्छा स्वर्गामध्ये रेशीमगाठ जोडली जाते
प्राजक्ताचा सडा आता कुठेच दिसत नाही
वाऱ्याची झुळूक आता मोरपीस भासत नाही
एकटीच विचारात मी हल्ली हसत नाही
गोड भास विरला मृगजळी फसत नाही
अचानक का व्हावे ? कविताही सुचत नाही
दिवसाचे चांदणे लुप्त हे ही खासच, नाही ?
तुला कोणा सोबत पाहून मन का त्रासत नाही ?
प्राजक्ताचा सडा आता कुठेच दिसत नाही.
नको फुंकरीचे लेप काळजाचा घाव आहे
आजारा औषध नाही प्रेम त्याचे नाव आहे
लावूनी पाहिला मी हास्याचा पाचोळा दुखणे
विसरण्या मन रमविले कित्येकवेळा
मलम नाही त्याला मी शोधाशोध केली
अशी विचारात माझी कित्येक वर्षे गेली
आजकाल मनाला कवडीजोगा भाव आहे
नको फुंकरीचे लेप काळजाचा घाव आहे
भावनांचा कल्लोळ सारा
आसवांच्या सरींचा मारा
अंगी पेटून उठे शहारा
माणूस गमवण्याची भिती
विचारांच्या त्सुनामी लाटा
नेई दूर दुःखाच्या बेटा
काळोखाच्या कित्येक छटा
माणूस गमवण्याची भिती
अबोल धुके चौफेर पसरे
बोलणे टाळे हास्य विसरे
सुचेनासे काही दुसरे
माणूस गमवण्याची भिती
प्रेममय मराठी कविता Marathi Kavita On Love
फ्लिपकार्ट वरून नवरा मी ऑर्डर करते
आई शोधाशोध नको आता कसलीच चिंता नाही
अगदी गुणी शोधते ना सिगारेट ना दारू
तस काही असल्यास आठवड्यात रिटर्न करू
तुमच्यासारखे प्रेमळ सासू सासरे पाहू
कार्टमध्ये टाकते मग लगेच मागवून घेऊ
अॅमेझॉनवर पाहते जाऊबाई आणि दीर
रिव्यू पाहून घेऊ नंतर नको किरकिर
झालं आता ठरलं ऑफर सुद्धा आहे
ऑर्डर तर करून पाहू माझा हाच मुद्दा आहे
लग्न बोलणी वगैरे कुठली अतिशहाणे होते
चालून दाखव हसून दाखव विचित्र पाहाणे होते
किती द्याल किती घ्याल मुलगा विकत होते
पोकळ मोठ्या बाता बडेजाव फुकट होते
राग येण्या भाग पाडेल असे बोलणे होते
कोण श्रीमंत कोण गरीब नुसते तोलणे होते
मग काय माझे चिडणे रक्त उसळणे होते
ठसकेदार शाब्दिक पोहे विचार विसळणे होते
असा ठसका दिला की अवाक झाले होते
नजर काय मिळवतील ते होरपळून गेले होते
मग सारवासारव खोटी नुसते बहाणे होते
लग्न बोलणी वगैरे कुठली अतिशहाणे होते
रंभा उर्वशी फिक्या साऱ्या
रेखीव ललना सुंदरीच
तू मोहिनी जैसे रूप तुझे
अप्सरा माझी परीच तू
नजर तुझी घायाळ करी
बोलके बदामी हासरे डोळे
ओठांवरला नाजूक तीळ
जो पाही तो पुरता भाळे
मधाळ मधुर भाष्य तुझे
लाल ओठ गुलाब जणू तरतरीत
नाक चाफेकळी नाजूक
बांधा मखमली तनु
सालस सोज्वळ रूप देखणे
मोह डोह तू दरीच तू मोहिनी
जैसे रूप तुझे अप्सरा
माझी परीच तू
तो म्हणतो
मी बोलेन बाबांशी समजावू समजून घेऊ
येईल लक्षात त्यांच्या थोडासा वेळ देऊ
अशीच कशी ते मुलगी कोणाच्या हाती देतील
ओरडतील रागावतील परीक्षा सुद्धा घेतील
कठीण असेल पेपर पण पास होता येईल
प्रयत्न दोघांचे असतील तर नशीब साथ देईल
स्वप्नवत असेल बघ आपल्या प्रेमाची गाथा
अग सोडून दे विचार थोडे हस पाहू आता
त्याला बदलण्याचा प्रयत्न करू नकोस
सोडेल तो इतका घट्ट हात धरू नकोस
होईल सवय हळूहळू तुझ्या असण्याची
तुझ्या बडबडीची खळखळून हसण्याची
जबाबदारी सोबत त्याला सारकाही जमेल
तुझ्या माणसात सुद्धा तो नकळत रमेल
ऑफिस नंतर रोज पाऊल घराकडे वळेल
लादू नकोस काहीच त्याला त्याच कळेल
त्याची माणस त्याच्यापासून तोडू नकोस
कलहाचे विषय टाळ वाद छेडू नकोस
नवरा होणे सोपे नाही त्याला थोडा वेळ दे
मैत्रीण हो त्याची कलेकलेने समजून घे.
लाख म्हणतील ऐसे की प्रेम गुन्हा आहे
अनेकांचे अनेक सल्ले हा वाद जुना आहे
कुणा नशिबी विरह कुणा प्रतीक्षा आहे
कुणासाठी परमसुख कुणास शिक्षा आहे
प्रत्येक कहाणी येथे प्रेमाची व्याख्या देते
कुणी राधा कुणी मीरा कुणाची सीता होते
खरी अनुभूती प्रेमाची प्रेम करूनच मिळते
हे प्रेम काय आहे प्रेमात पडूनच कळते.
तसे तुला आधीच नाही म्हंटले असते
हे ते कारण अगदी काही म्हंटले असते
बघ मी सहजा सहजी लाजत नाही
रोज कोणासाठी इतकी सजत नाही
पण तुला पाहिले अन् चक्क भाळले मी
नकळत होकाराचे मग फुल माळले मी
न थांबणारी तुझी बडबड चालू होती
घरात गोंगाट नुसती गडबड चालू होती
तुझे गोड बोलणे मी ऐकतच बसले
वाटले आता साता जन्मासाठी फसले
आपले विचारही किती जुळून येत होते
प्रश्न पडण्याआधी घरचे उत्तर देत होते
वेळे सोबत हळुहळू तू उमजत गेलास
मित्र म्हणून मग मला समजत गेलास
बहर आणणारा तू सुंदर वसंत आहेस
आज उत्तर देते तू मला पसंत आहेस
मन माझे
ते मोरपीस भासावे इतके नाजूक होते
मोठाली लाट कधी तरंग होऊन जाते
ते रात्रीची शांतता जणू भावनाहीन सारे
कधी उष्णता उच्चांक कधी गोठ्णारे वार
ते लाजाळू सारखे अलगद पाने मिटते
अथांग सागर होते किती काय साठते
ते निरागस हट्टी मूल कधी ऐकेनासे होते
बाप होऊनी कधी जगण्याचे सल्ले देते
इवले ते जीवन, त्यात डोईला भार
आयु सरता अशीच, कसा होई कारभार ?
क्षण क्षण जगूया, मग मन ही हसेल जग वेगळे होईल
बघ सुंदर भासेल जगू आजचा दिवस,
अती विचार आजार इवले ते जीवन,
त्यात डोईला भार आयु…..
हास्य वाटता येईल, तर वाटू थोडे थोडे किती
अफाट दुनिया, कमी पडतील जोडे वाटाड्या अनुभव,
थोडे लाड थोडे मार इवले ते जीवन,
त्यात डोईला भार आयु….
आता तयारीत राहू, देऊ उत्तरही खास नशिबाची परीक्षा,
थोडे सुख थोडे भास येरझारा घालती,
दंगा विचारांचा फार इवले ते जीवन,
त्यात डोईला भार आयु…..
उगा आता माझी परीक्षा नको पाहू
बोल ना काहीतरी शांत नको राहू
नाकावरच्या रागाच कराव तरी काय ?
तु रागावता लटपटे माझे हातपाय
मग अश्या शांततेची धडकीच भरते
चैन पडत नाही वेळ हळूहळू सरते
तुला ठाऊक आहे मला सुचत नाही
तुझा असा अबोला मला रुचत नाही
हसताना किती गोड गोड दिसतोस
लाल लाल गोंडस सफरचंद वाटतोस
ऐक ना असं रागवत नको जाऊ
बोल ना काहीतरी शांत नको राहू.
Marathi Kavita On Love
अशा या नात्याला नाव तरी काय द्यावे ?
मी शांत होता तुज डोळ्यातले समजावे
चांगलेच जमते तुजला सारे वदवून घेणे
मन शांत करणे माझे मला पटवून देणे
अबोल भावनांना माझ्या अलगद वाचा फुटते
कवटाळूनी तुजला मी निश्चिंत डोळे मिटते
नकळत मन माझे तुला सारा हक्क देते
दरवेळी कसे ते तुजपाशीच मोकळे होते
असे कसे एखाद्याने एखाद्याला ओळखावे
अशा या नात्याला नाव तरी काय द्यावे ?
तुझे परत येणे किती खास होते
ते सारे खरे की मनीचे भास होते
अशी स्तब्ध झाले मज काही कळेना
शून्यात रात सरता दिवस मावळे ना
उत्तरू काय तुजला विषय टाळले मी
कठीण धडे मनीचे हळूवार चाळले मी
अशी विचित्र द्विधा हि मनाची स्थिती
असे कसे हे प्रेम अन् प्रेमाची भीती
तो आजन्म साथ देणारा हवा
अभिमानाने हाती हात घेणारा हवा
पहिला पाऊस अथांग सागर
सारी जादुगरी कळणारा हवा
एखाद वेळी रागे भरेल कदाचित
पण जाणीवेने कळवळणारा हवा
कित्येक तारका चमचमती आकाशी
तरी माझ्यावर भाळणारा हवा
अक्षदांच्या सरीत नाहलो
तू माझी मी तुझा जाहलो
प्रवास सुरू झाला
आणिक सोबतीने संसारात वाहलो
चाचपडलो धडपडलो
आपण हसलो रडलो भिडलो
आपण चिमुकल्या बाहुल्या घरी
आल्या शिकलो नव्याने घडलो आपण
किती प्रसंग असेही आले
भांडलो रुसलो संव्वाद झाले
किती अनपेक्षित वळणे होती
मिळूनी रस्ते सोपे केले
पंचवीस वर्षे भुरकन सरली
डोळ्यांची घागर तुडुंब भरली
आंबट गोड मुरंबा आपुला
चव वाढली नाती मुरली.
काय वेडी ही ओढ मजपाशी उत्तर नाही
तुझ्या सुगंधा सारखे बघ दुसरे अत्तर नाही
बसsss एक मिठी तुझी जग सारे विसरून जातो
तुझ्यासवे असलो की तो दिवस देखणा होतो
हिरमुसलेल्या जगात माझे हास्य बनून आलीस
कोऱ्या चहात माझ्या मधाळ साखर झालीस
जपून ठेवलय तुला मनाच्या कुपीत आहेस
पहिले अन् अखेरचे माझे गोड गुपित आहेस
आठव त्या पहाटे मी गार निजलेलो
तू झटकले केस मी चिंब भिजलेलो
कळे ना पावसाची ही रिमझिम कैसी
शहारा अंगावर आली झुळूक ऐसी
मी डोळे उघडता तू उभी पाठमोरी
नजर स्थिर झाली अशी जादूगरी
एकटक मी तुला पाहत बसलो
मनी गुदगुल्या गाली हळुवार हसलो
सरसावूनी पुढे तुजपाशी आलो
मिठीत दोघे दंग नाहून गेलो
बस्ssss लवकर ये मन लागतं नाही
बघ मी बाकी काही मागतं नाही
तुजविण ही पहाट कंटाळवाणी
तू माहेरी जाणं ही शिक्षा जीवघेणी
Marathi Kavita On Love
असे काही नाही की तो आवडत नाही
असे काही नाही की मी भाव खात नाही
असे काही नाही की त्याविना जेवण जात नाही
असे काही नाही की त्याला लपून पाहात नाही
असे काही नाही की मला रितभात नाही
असे काही नाही की माझे मन वाहात नाही
असे काही नाही की तो आवडत नाही
हे हि तुम्हला आवडेल – मराठी साहित्य
आमच्या या नविन व प्रेममय करुन टाकणाऱ्या Marathi Kavita On Love कश्या वाटल्या. आशा करतो की त्या नक्कीच तुम्हाला आवडल्या असतील.
अप्रतीम.